Mál 8 2010

Ár 2011, föstudaginn 18. mars,var haldinn fundur í úrskurðarnefnd lögmanna í húsnæði Lögmannafélags Íslands að Álftamýri 9, Reykjavík.

Fyrir var tekið málið nr. 8/2010:

D

gegn

F hdl.

og kveðinn upp svofelldur

Ú R S K U R Ð U R :

Í erindi D, kæranda, til úrskurðarnefndar lögmanna þann 3. júní 2010, var kvartað yfir vinnubrögðum F, hdl., kærðu, við málarekstur fyrir kæranda gegn [Xbæ]. Kærða sendi nefndinni greinargerð um málið þann 18. ágúst 2010 og var kæranda gefinn kostur á að gera athugasemdir við hana með bréfi, dags. 27. ágúst 2010. Athugasemdir við greinargerð kærðu hafa ekki borist.

Málsatvik og málsástæður.

I.

Málsatvik eru þau, eftir því sem fram kemur í kvörtun kæranda, greinargerð kærðu og gögnum málsins, að [í] september 2009 gaf Héraðsdómur [...] út stefnu samkvæmt beiðni [Xbæjar] vegna barnaverndarnefndar sveitarfélagsins, þar sem kæranda í máli þessu var stefnt og þær dómkröfur gerðar að hún yrði svipt forsjá tveggja barna sinna, sem komin voru á unglingsaldur. Annaðist kærða málsvörn í máli þessu fyrir kæranda. Lyktir þess í héraðsdómi urðu þær að fallist var á dómkröfur stefnanda og var kærandi svipt forsjá barnanna með dómi héraðsdóms [í] nóvember 2009.

Í framhaldi af þessu var ákveðið að áfrýja málinu til Hæstaréttar. Leitaði kærða til O hrl. í því skyni að fá hana til að taka að sér flutning málsins fyrir Hæstarétti. Í framhaldi af því leitaði hæstaréttarlögmaðurinn til Hæstaréttar um útgáfu áfrýjunarstefnu 11. desember 2009, en þriggja vikna áfrýjunarfrestur var þá liðinn. Helgaðist hinn stutti áfrýjunarfrestur af flýtimeðferð málsins, sem ákveðin hafði verið af héraðsdómi við útgáfu réttarstefnu í málinu.

Kærða sótti um áfrýjunarleyfi til Hæstaréttar vegna málsins 25. janúar 2010, en Hæstiréttur hafnaði umsókninni með bréfi 25. mars 2010.

Kærða kveðst hafa móttekið bréf réttarins síðdegis 26. mars og farið utan í páskaleyfi tveimur dögum síðar. X hdl., hafi tekið að sér að tilkynna kæranda um málalok, en kærða starfaði sem fulltrúi hans. Eftir páskaleyfið hafi hann rætt við hana um viðbrögð kæranda og m.a. greint henni frá því að hann hefði leiðbeint kæranda um hugsanlegan bótarétt úr starfsábyrgðartryggingu lögmanna. Kærandi kveðst hins vegar ekkert hafa frétt af synjun Hæstaréttar fyrr en 20 dögum eftir að tilkynnt var um hana og þá vegna þess að hún hringdi á lögmannsstofu þá sem kærða starfar á. Kærða hafi ekki svarað skilaboðum hennar.

Af hálfu kæranda hefur einnig komið fram að henni hefur verið boðið til fundar á viðkomandi lögmannsstofu í því skyni að leita sátta vegna þeirra mistaka sem urðu við rekstur málsins en hún kveðst ekki hafa viljað ræða um þau persónulegu mál sem hér um ræðir á slíkum fundi.

II.

Í greinargerð sinni til úrskurðarnefndar kveður kærandi kvörtun sína beinast að stórfelldum afglöpum kærðu í starfi og ósannindum. Heldur kærandi því fram að kærða hafi fullyrt við sig að hún hafi ekki náði í hæstaréttarlögmanninn í tæka tíð auk þess sem kærða hafi greint sér rangt frá þegar hún kvaðst hafa tvo mánuði til áfrýjunar málsins. Þá kvartar kærandi yfir því að hafa ekki haft neinar spurnir af afdrifum umsóknar um áfrýjunarleyfis fyrr en 20 dögum eftir að umsókninni var hafnað. Loks kvartar kærandi yfir því að kærða hafi ekki svarað skilaboðum frá henni. Af greinargerð kæranda má ráða að hún telur dóm héraðsdóms í máli sínu fráleitan og réttaráhrif hans óeðlileg miðað við atvik málsins.

Kærandi krefst sviptingar lögmannsréttinda kærðu og endurgreiðslu lögmannsþóknunar í ríkissjóð að fjárhæð kr. 300.000.-

Kærða mótmælir kröfum kæranda og telur þær ekki eiga sér lagastoð. Hún fellst á að hafa gert mistök við áfrýjun málsins, sem hún beri ábyrgð á, en telur þau að nokkru stafa af óskýrleika við meðferð málsins, þar sem ekkert við meðferð þess fyrir héraðsdómi hafi gefið til kynna að um flýtimeðferðarmál væri að ræða.

Niðurstaða.

Sá sem telur lögmann hafa í störfum sínum gert á sinn hlut með háttsemi sem stríðir gegn lögum eða siðareglum lögmanna getur sent kvörtun til úrskurðarnefndar lögmanna, sbr. 1. mgr. 27. gr. lögmannalaga, nr. 77/1998. Í afgreiðslu á erindi sem berst nefndinni getur hún fundið að vinnubrögðum lögmanns eða veitt honum áminningu, ef um stórfelld eða ítrekuð brot er að ræða, sbr. 28. gr. lögmannalaga. Ef sakir eru miklar eða lögmaður hefur ítrekað sætt áminningu getur nefndin í rökstuddu áliti lagt til við ráðherra að réttindi lögmannsins verði felld niður tímabundið eða hann sviptur réttindum.

Það fellur utan lögbundins valdsviðs nefndarinnar að mæla fyrir um endurgreiðslu lögmannsþóknunar, sem greidd hefur verið úr ríkissjóði. Er þessum þætti í kröfugerð kæranda því vísað frá.

Kærandi hefur ekki skýrt nánar þá fullyrðingu sína að kærða hafi beitt ósannindum með því að fullyrða að hún hefði „ekki náð í O í tæka tíð", en þessu hefur kærða mótmælt sem röngu. Verður niðurstaða nefndarinnar ekki byggð á þessari fullyrðingu.

Hins vegar liggur að mati nefndarinnar fyrir að kærða var í villu um áfrýjunarfrest málsins þegar hún tjáði kæranda að hann væri 2 mánuðir. Verður því ekki fallist á að kærða hafi beitt ósannindum í samskiptum sínum við kæranda.

Að því er varðar það umkvörtunarefni kæranda að kærða hafi ekki tilkynnt sér um synjun Hæstaréttar á umsókn um áfrýjunarleyfi í 20 daga, hafa skýringar kærðu verið raktar. Er ljóst að ágreiningur er með aðilum um samskipti lögmannsstofunnar og kæranda eftir að bréf Hæstaréttar barst og verða málsatvik að teljast óupplýst að þessu leyti. Verða aðfinnslur ekki veittar á þessum grunni.

Í máli þessu liggur fyrir að réttarstefna sú, sem lá til grundvallar héraðsdómsmálinu var árituð 28. ágúst 2009 af dómstjóra héraðsdóms með svofelldum hætti: Dómstjóri Héraðsdóms [...] samþykkir að mál þetta sæti flýtimeðferð, eftir ákvæðum XIX. kafla laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. Báru gögn málsins þannig glögglega með sér að málið sætti flýtimeðferð. Af hálfu kærðu er enda viðurkennt að mistök hafi sannarlega átt sér stað við áfrýjun málsins, sem hún beri alfarið ábyrgð á.  Að mati nefndarinnar eru þessi mistök aðfinnsluverð, en ein grundvallarskylda lögmanns gagnvart skjólstæðingi er jafnan að forðast að valda honum réttarspjöllum, sbr.  II. kafla siðareglna lögmanna.

Úrskurðarnefnd lögmanna hefur ekki vald til að svipta lögmenn málflutningsréttindum, en getur á hinn bóginn í rökstuddu áliti lagt til við ráðherra að réttindi lögmannsins verði felld niður tímabundið eða hann sviptur réttindum ef sakir eru miklar, sbr. 14. gr. laga 77/1998 með síðari breytingum. Nefndin telur á hinn bóginn að þau mistök, sem hér um ræðir, geti ein og sér ekki varðað missi lögmannsréttinda þótt þau hafi komið niður á málarekstri kæranda.

Ú R S K U R Ð A R O R Ð :

Þau mistök kærðu, F hdl., að gæta ekki að áfrýjunarfresti í máli [Xbæjar] gegn D eru aðfinnsluverð.